Μείνε Φεγγάρι

                      Μείνε Φεγγάρι

(μία ωδή στη Σαμοθράκη και στο φεγγάρι που άναψε μέσα μου)

Βάθρα Παράδεισος

''όλα γύρω μου 
τ ρ έ χ ο υ ν
ρέουν
εξατμίζονται
μετουσιώνονται
πετάνε
φτερουγίζουν
χάνονται
μεταμορφώνονται
σε ποτάμια
πηγές και 
καθαρά ρυάκια
κι εγώ 
θέλω μονάχα
να χαθώ μέσα σε αυτά
και να γευτώ
 σπιθαμή
με σπιθαμή
έναν καρπό της

 αθανασίας τους''

                                       Βάθρα Γριάς

                                       Σαμοθράκη 2021

                                                Cane Libero

 

Τα φεγγάρια με διασχίζουν φλογερά

Τελειώνει και τούτη η χρονιά

Η φωτιά δε με έκαψε τελικά

Μονάχα πυρπόλησε τούτα τα σκοτεινά

Που διαρκώς με φυγαδεύουν μακριά

Κι ας τους αντιστέκομαι σθεναρά

Εκείνα επιστρέφουν μέσα από τα στενά

Τα περάσματα της

 ψυχής μου

Το φως μάχεται διαρκώς με το σκοτάδι

Ψάχνει κάτι να απαγγείλει ενάντια στον Άδη

Να φέξουν τα αστέρια ξανά μέσα από το πηγάδι

Να βάλουν πυρκαγιά να λάμψει ολόκερο το βράδυ

Που εγώ χορεύω σαν Μαινάδα στο λιβάδι

Ξυπόλητη αγκαλιάζω του ήλιου το πετράδι

Γυμνή σεληνιάζομαι στου φεγγαριού το χάδι

Που διεγείρει μέσα μου μονάχα φώσφορο και

ελευθερία

Ο Ποσειδώνας ανήγειρε και πάλι τρικυμία

Και πάλι πνίγομαι μες την μονομανία

Από την λάμψη στο κενό και στη ταχυπαλμία

Στροβιλίζομαι σε δίνη από τη διχογνωμία

Για το αν το καράβι θα πλεύσει παρά τη νηνεμία

Και αν η Σελήνη θα αναδυθεί λαμπρή παρά την ατονία

Θαρρώ πως στο σύμπαν τούτο υπάρχει πανσπερμία

Καθώς η ζωή μου ταλαντεύεται πάντα σε Γη και σε

διάστημα

Μείνε, μείνε φεγγάρι σου ουρλιάζω στα κρυφά

Σε όσα σε πλήγωσαν μη στέκεσαι κοντά

Μείνε φεγγάρι μικρή νεράιδα, σου λέω ψιθυριστά

Δε πρέπει να μας ακούσουν τα χθόνια ξωτικά

Μείνε μείνε φεγγάρι και άκουσε δυνατά

Πως τραγουδούν οι νύμφες στα θρακικά βουνά

 

Η φεγγαροΣαμοθράκη θα ανατείλει μέσα από την καπνιά

Ο Απόλλων κάθε χρυσή Ηώ θα με ξυπνά

Θα με τυλίγει με πελάγη γαλάζια, αλαργινά

Που απλώνονται πέρα από τη φαραγγιά του Να

Πέρα από το Όρος του Τολμηρού Σινά

Μέθεξη ολόκληρη νιώθω να με διαπερνά

Ο λύκος μου ο εσωτερικός μαίνεται στη ξερολιθιά

Προσπαθεί να απελευθερώσει αυτό που μονάχα

εγώ 

πληγώνω

και μοναχά

εγώ 

καίω

και μοναχά

εγώ 

θρέφω

και 

αναγεννώ

μέσα από το σκοτάδια μου

Μα-

(Σσσς

άκου

μη μιλάς

άκου πως τρέχει 

                        το 

                            ρ  

                                υ

                                   ά

                                     κ

                                        ι

άκου τους χτύπους της ανάσας μου

άκου το κορμί μου πως το καλημερίζει η φύση

άκου

άκου πως η πανσπερμία

χ

ύ

ν

ε

τ

α

ι

και απελευθερώνεται

σε ολόκληρη τη βάθρα

άκου πως η 

ανάγκη για ζωή

ελευθερία

και αγάπη για αυτό που 

αγαπώ

και 

πληγώνω

πιο πολύ σε 

αυτή τη 

ζωή

παλεται ενάντια στη γυμνή σου σάρκα

γιατί όταν με αγκάλιαζες χθόνιο φεγγαρένιο ξωτικό

και τα χέρια σου τύλιγαν τη (ν)ηρ(η)ιδική μορφή μου

αλήθεια έκλαιγα 

γιατί όλα μέσα μου

ά ν ο ι γ α ν 

και

γινόντουσαν ρευστά

πανέμορφα και υγρά

και αλήθεια ψιθύριζα

πως εγώ τώρα

α λ λ ά ζ ω

σε κάτι ακόμα

πιο ήρεμο

και 

καλό

και αλήθεια ορκιζόμουνα

πως: 

)

Δε θα μάθουμε ποτέ τι ορκιζόμουνα

Γιατί μου είπες ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε

Κι εγώ σου χαμογέλασα

και πήδηξα ξυπόλητη και γλίστρησα

μέσα από τα ρυάκια

Και περπατάγαμε ώρες πολλές

(σα μικρό παιδί ένιωθα μαζί σου

μικρό ξωτικό εσύ

μικρή νεράιδα εγώ

στο νησί αυτό με το μεγάλο Φεγγάρι

και τις πέτρες τις κυανές

και τους οργασμούς του Ορφέα 

και της

Ν

ύ

μ

φ

η

ς

)

η Αυγή μας καλωσόριζε γλυκά

στα χωραφάκια εκείνα τα πυκνά

στα χωραφάκια εκείνα τα καυτά

που εγώ προσπάθησα να σφάξω

αυτή την οξεία σαν οχιά αμφιθυμία

και να φυτέψω μονάχα 

ηλιοφώτιστα πετράδια, αγάπη, δημιουργία

Αυτές οι χρυσαφένιες ακτίδες του Απόλλωνα

πως με ζέσταιναν τρυφερά

παρέα με τα τζιτζίκια

πως άκουγα το νερό

να τρέχει

          να  τρέχει

                         να τρέχει

                                      να τρέχει

                                                να τρέχει

Σαν ελαφάκι που φυγάδευσε η Άρτεμις

και τώρα κελαηδάει λεύτερο κει που αρχίζει η Γριά και

τελειώνει

ο Παράδεισος 

                                                                        Γριά Βάθρα

θέλω να φυγαδευτώ κι εγώ μαζί του

πέρα από τα θρακικά βουνά

πέρα από τα χθόνια ξωτικά

πέρα από τα φεγγάρια τα πορφυρά

που στενάζουν από μαγεία και εξστατική αγάπη

πέρα από την πιο κόκκινη Ανατολή

και την πιο πορτοκαλένια Δύση

πέρα από τις μικρές Διονύσιες Αμαδρυάδες 

που κοιμόντουσαν γλυκά σε εκείνα τα χορτάρια

που εμείς κάποτε γνωριστήκαμε

κάποτε χαθήκαμε

κάποτε ερωτοτροπήσαμε

καθώς το σκοτάδι έδινε τη θέση του στο φως

κι ο ουρανός φιλούσε γλυκά τη θάλασσα

θέλω να-

(Σσςς

άκου

θυμάσαι

πως

περπατούσαμε

σε εκείνο τον δρόμο

τον μαγικό

σε εκείνον τον δρόμο τον 

Ορέστιο και παραμυθένιο 

που ενώνει το όνειρο με τη φαντασία

και τις γραμμές των δέντρων με τον έναστρο θόλο του ουρανού

και ενώ 

με κρατούσες αγκαλιά

ή μπορεί να ήμουν να μην ήσουν εσύ

αλλα απλά να με κρατούσε αγκαλιά

η 

νύχτα

εγώ αλήθεια προσεύχηθηκα

να ανοίξει μία πύλη αστρική

και να με ρουφήξει

στο μαύρο το αχανές

το άπειρο

του 

γαλαξία

να βιώσω την πανσπερμία μου

και την πανσπερμία σου

να αναβλύζει 

μέσα μου

γύρω μου

πάνω και 

κάτω

από εμέ

και σέ

θυμάσαι πως ακούγαμε τη θάλασσα

θυμάσαι

πως σου έλεγα

ότι μονάχα

γυμνή 

νιώθω ελεύθερη

πως

σε εκείνη τη βάθρα 

εκείνο το δειλινό

που διάβαζα εκείνο τον μεγάλο ποιητή

εκείνη τη σονάτα

του Σεληνόφωτος εκείνου

που με περιλούζει ακόμα

Δεκέμβρη μήνα

με περιλούζει ακόμα

 

το Σεληνόφως

αλήθεια στο λέω

κι ας πέρασαν τόσα φεγγάρια

τέτοιο Σεληνόφως

με περιλούζει 

ακόμα

Θυμάσαι

που σου έλεγα πως

κάποιο πλάσμα μαγικό πέρασε δίπλα από την ύπαρξη μου

κάποιο χθόνιο ξωτικό

κι εγώ ξαφνικά

ζαλίστηκα

μυρμήγκιασα ολόκληρη

και 

μου ορκίστηκα

ψιθυριστά

πως:

)

''Κι εγώ στέκομαι εκεί

θνητή

γυμνή

α π έ ρ ι τ τ η

Να προσπαθώ να αγγίξω και να φτάσω κάτι・

μία σταγόνα βροχής

μία λευκο-γάλανη , ή γαλανόλευκη

-καμία σημασία δεν έχει άλλωστε

λιβελούλα

τα χείλη μου τρέμουν και μουδιάζουν και θέλουν να γευτούν μονάχα το ανέγγιχτο το χώμα

 το νερό

 τις πηγές

όλα γύρω μου κ ι ν ο ύ ν τ α ι και α λ λ ά ζ ο υ ν  και

 για πρώτη φορά στη ζωή μου

κ ι ν ο ύ μ α ι

κι εγώ

μαζί με αυτά

στην ίδια τροχιά

στον ίδιο ατσαλάκωτο  λευκό    χρυσαφένιο

πυργκίσκο φωτός

και θέλω να μείνω έτσι για 

π ά ν τ α

΄΄

Κι όμως δεν έμεινα

Σαν μία εύθραυστη νεράιδα 

έ σ π α σ α 

και σκορπίστηκα ξανά

μέσα στα σκοτάδια μου

 ωστόσο

'' το σκοτάδι σου, Ίρις''

είπες

''έχει και αυτό φως΄΄

Για αυτό

Μείνε, μείνε φεγγάρι σε ικέτεψα

Μείνε φεγγάρι γνήσιο και πορφυρό

Μείνε φεγγάρι γιομάτο

Μείνε φεγγαράκι κόκκινο που ξεπροβάλει πίσω από την Κέρο

Μείνε φεγγάρι που όταν εκρήγνυται μυρίζει

φώσφορο 

και 

ελευθερία

Μείνε φεγγάρι 

Ίριδα

Μείνε 

φ ε γ γ ά ρ ι

                          

                         

Ίριδα (Δαγρέ) Παππά

Φεγγαρένιος και σεληνιασμένος Δεκέμβρης 2021

*όλες οι φωτογραφίες είναι δικές μου και τραβήχτηκαν το φετινό καλοκαίρι στη φεγγαροΣαμοθράκη που τόσο πολύ αγαπώ και αδημονώ τόσο πολύ να εξερευνήσω και πάλι

**μέσα στις επόμενες μέρες θα ανέβει κι ένας επίλογος για τη φετινή συγγραφική μου χρονιά

προκαταβολικά σας ευχαριστώ όλες όλους κι όλα για την υποστήριξη που έλαβε το

caneliberoblogspot

αλλά το πιο μεγάλο ευχαριστώ το δίνω

στο φεγγάρι εκείνο

που ακόμα φέγγει

και με καθοδηγεί

α κ ό μ α