🌀Η ζωή μας σπείρα🌀

{Κοσμική Ανατολή

Παλαιά Μονή Παναγίας  Καλαμιώτισσας, Ανάφη}

~Μα δεν υπάρχει τέλος

  Η ζωή μας 

     ρ       ί  

  α      σ        ε

                 π       

σαν τα 

κ    ύ    μ    α    τ    α 

κ

         υ

                 λ

                         ά

                               ε

                                      ι

Στο απύθμενο πέλαγος πέφτει και βουτάει

Απ' τους αφρούς αναδύεται και κολυμπάει

Σαν διάττον αστέρι στον ουρανό γλιστράει

Φλογίζεται, πυρπολείται, ξεψυχάει

Μα απ' την μαύρη άβυσσο ξαφνικά ξυπνάει

Σε μορφή πουλιού φτερουγίζει και πετάει

Το αχανές σύμπαν συνεχώς διαπερνάει

Νέους γαλαξίες παρατηρεί κι αναζητάει

Μα για την ανάταση ψυχής πιο πολύ διψάει

.

.

.

Κάπου εκεί

στο σμήνος των αστρικών σωμάτων

στην ουράνια, πύρινη σφαίρα

που αγκαλιάζει τις πιο υγρές μας νύχτες

και φωτίζει τις πιο θερμές μας μέρες

Η ζωή ρευστοποιείται 

Μετουσιώνεται σε ανθρώπινη μορφή

Και ξαφνικά

Στα σκοτεινά

Στα φωτεινά

Εκεί που ακτινοβολεί γιορτινή χαρά

Αποκρυσταλλώνεται και με συναντά

{Άγιος Παντελεήμονας, Αμοργός}

Στροβιλιζόμαστε μαζί στη δίνη του αέρα 

Είμαστε ελεύθερες κι όμορφες 

Αιθέριες και φτερωτές

Στα μαλλιά μας κοχύλια 

Στα μάτια μας φεγγάρια κι ακτές 

Στο στόμα μας χώμα, άνθη, γιασεμί

Το στήθος μας περιλούζει καρπερή βροχή

 Στα χέρια μας αγκαλιά

τα πρώτα φθινοπωρινά αστέρια

Στα πόδια μας φτερά

που πετάνε σαν γλαύκα περιστέρια

Των χεριών η ξαστεριά

Μας απελευθέρωσε απ' τα βίαια δεσμά

Δε μας πονάνε οι αλυσίδες πια

Σπάσαμε της ύλης τα κλαδιά

που μας εγκλωβίζουν σε άγονη στεριά

Στα μαστίγια βάλαμε φωτιά 

Πλέον δημιουργούμε και ζούμε θαλερά

Δεν πληγώνουμε την εσωτερική μας αμυγδαλιά

Δεν τη ματώνουμε, μοναχά ανθίζουμε ξανά

Τα πόδια μας τρέχουν συνεχώς 

Φτερουγίζουν και πετάνε διακαώς

Στις απέραντες πεδιάδες της ύπαρξης μας 

Πεδιάδες γεμάτες ρίγανη, φασκόμηλο κι ελιά

Θυμάρι, δεντρολίβανο και φραγκοσυκιά

Μοσχομυρίζουν ίριδα, λινάρι κι ιτιά

Ασφόδελοι και δάφνη, βάλσαμο, βελανιδιά 

 Πευκοβελόνες που αναφλέγονται μακριά

Πυρπολούν του ουρανού τη σιγαλιά

Δάδες κρατάνε τα χθόνια ξωτικά

Μυούνται μαζί με πλάσματα ιερά

Δείχνοντας το δρόμο προς το φως εκεί ψηλά

Προς τα όνειρα μας τα πύρινα και φλογερά

Κάπου εκεί

εγώ μικρή, ξάστερη, λιτή

θαυμάζω τις κοσμικές Πλειάδες

χορεύω μαζί με τις Αμαδρυάδες

τη ψυχή μου ξεπλένουν οι όμορφες Ναϊάδες

Κι εγώ εισπνέω βαθιά

τον αέρα τούτο που αποπνέουν οι πεδιάδες

{Κοσμική Δύση

Βουτσαράς}

Έχω καιρό να μυρίσω τόσα χρώματα

Εχω καιρό να γευτώ τόσα λουλούδια

Εχω καιρό να ακούσω τόσες θάλασσες και τόσα ποτάμια να ανοίγονται μπροστά μου 

Ανοίγονται, διαστέλλονται και πλημυρίζουν 

το εἶναι μου με δαντέλες και πορφυρά όστρακα 

Εχω καιρό να γευτώ τέτοιες μελωδίες 

Εχω καιρό να αγγίξω τη μυρωδιά της αλμύρας στα χείλη μου 

Εκπνέω βαθιά

τον αέρα τούτο

Και ξαφνικά 

Η πνοή μου με αιωρίζει ψηλά

Σαν θύελλα ανοίγει στο πέλαγος πανιά

Με μεταφέρει στου Αιγαίου την ξάστερη αγκαλιά

Το κύμα με νανουρίζει με τραγούδια θαλασσινά

Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι

κάτω απ' του αρμυρικιού τη σκιά

τα τζιτζίκια τραγουδάνε ζωηρά

μελωδίες που τρυπώνουν στη μικρή μου την καρδιά

με τον σφυγμό μου ζευγαρώνουν συα κρυφά

μόνιμα εκεί

να γεννούν ποιήματα στη σιγαλιά

να συνθέτουν μουσική με τον κέδρο, την ελιά

Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι

Γη και ελεύθερα πουλιά

Γυμνές φιγούρες που χορεύουν σαν κυκλάμινα

κάτω απ' του ήλιου την πύρινη τη ζεστασιά

Το φως αστράφτει και ανακλάται

στην αφροντυμένη θαλασσιά

Τα μουχρώματα ξεδιπλώνονται στον ορίζοντα γοργά

Με μωβ και πορτοκαλί βάφουν την ατμόσφαιρα ξανά

Σεληνιακές ηχομορφές κεντάνε αστεράκια λαμπερά

στα όνειρα μου τα ιριδένια, τα μπερδεμένα μα τόσο, τόσο

φωτεινά

{Νεκροταφείο, Αμοργούλα}

Το φεγγάρι ξεβράζεται στη πορφυρή στεριά 

Είναι κόκκινο και τα πετράδια του είναι φλογερά

Λούζει την ακτή με την αστροφεγγιά 

Όλος ο τόπος μυρίζει φώσφορο και λευτεριά

Ε    κ    ρ    ή    γ    ν    υ    τ    α    ι     

κι ανοίγει τρύπα στου χωροχρόνου τη ματιά

Στο διάστημα ταξιδεύουμε και πάλι νοερά 

Πετάμε σε μέρη αδέσμευτα κι αυτόφωτα

μυστηριακά

{Ανατολή Σελήνης

Ρούκουνας, Ανάφη}

Ο πύρινος ιμπρεσιονιστικός

μας ουρανός

αναφλέγεται 

πυρπολείται συνεχώς

Μα ζωντανεύει

ξανά απ' την αρχή

Οι 

ε    κ    ρ    ή    ξ    ε    ι    ς 

του φανερώνουν 

σκόνη, μάγμα και βροχή

{διαττόντων αστέρων}

Υπενθυμίζοντας μας πως

Είναι ατέρμονες τούτες οι στροφές 

Που κάνει η Γη γύρω απ' τις ηλιακές αυλές 

Θα ξημερώσουν πάλι μέρες ξάστερες και φωτεινές 

Η χαρά κρύβεται στις μικρές μας ομορφιές 

που διαρκώς διαχέονται μέσα απ' τις σκιές 

Το φως πλημμυρίζει μέχρι και τις χέρσες παρυφές

Χαϊδεύει τα παιδιά που κοιμούνται στις ιτιές 

Εκεί που ανθίζουν οι πρώτες χαρουπιές

Εκεί που οι νεράιδες στήνουν με τα ξωτικά γιορτές 

κι οι νύμφες τραγουδάνε μελωδίες βακχικές

Η θάλασσα ξεβράζει στις ακρογιαλιές

Κοχύλια και υπάρξεις αιθέριες, αλαργινές 

Επουλώνει με αλάτι κι άνθη τις πληγές

Γεννάει νεφελώματα στις γυμνές μας τις ψυχές 

Ουρλιάζει στου βυθού τις απύθμενες βουές

Πως το αστέρι μας είναι και φέτος απλανές 

Φωσφορίζει σαν φεγγάρι διαυγές

Η Σελήνη ενώνει μαγικά το αύριο με το χθες 

{Καβείρια μυστήρια 

Ελευσίνιες τελετές 

Μετενσαρκώσεις πυθαγόρειες κι ορφικές 

Εξαΰλωση της μορφής μας

Στις πιο ψηλές κορφές 

Μετάσταση της ύπαρξης

σε πολυδιάστατες ακτές

Αντικατοπτρισμός

του ειδώλου σε επιφάνειες υγρές

Α{ντα}νάκλαση των συναισθημάτων μας

Σε ουράνιες αστραπές

Της ίριδας τα επτά χρώματα γεννιούνται 

τις πιο όμορφες στιγμές 

Ανατινάζεται το φως 

Σε μουχρώματα και πρώιμες Αυγές

Έ    κ    ρ    η    ξ    η 

της Σελήνης 

Υπάρξεις αιθέριες κι φτερωτές

Ανάταση ψυχής

σε βράχους και θερινές πομπές

Κι ύστερα μετουσίωση 

σε ενέργειες ρευστές

αστείρευτες

ηλεκτρομαγνητικές

που αέναα στροβιλίζουν

στο χωροχρονικό το συνεχές}

Κάθε πρωί αναγεννιέται το άγριο Λυκαυγές

Ανατέλλει μέσα από στάχτες πύρινες και χρυσαφιές 

Κάθε δείλι ο ήλιος βυθίζεται μες στις ποταμιές 

Διαθλάται και σκορπίζεται στο κοσμικό αχανές 

Ο χρόνος αναβλύζει μέσα απ' τις αιώνιες πηγές 

Είναι ασύλληπτος κι άυλος

Ρ

    υ

        ά

            κ

                ι

 διαφανές 

Δεν έχουν τέλος της φύσης οι ελεύθερες ροές

Σαν πουλιά πετάμε με κινήσεις κυκλικές 

Σαν άστρα διαπερνάμε τις συμπαντικές χορδές 

Η ζωή μας πάντα θα κυλάει σαν τα  κ    ύ    μ    α    τ    α 

Σε σχήμα άναρχο

           ε       ο      ρ

        ι     σ             ι

         δ       π    ε 

            ε    ς       

Η ζωή μας πάντα θα κυλάει σαν τα  κ    ύ    μ    α    τ    α 

Σε σχήμα άναρχο

σπειροειδές

'Ιριδα {Δαγρέ} Παππά

 Cane Libero 

2022

{ακολουθεί σημείωμα συγγραφέα}

{όλες οι φωτογραφίες ~εκτός της πρώτης που με τράβηξε η Αθηνά~ και τα βίντεο είναι δικά μου, τραβηγμένα σε μερικά απ' τα αγαπημένα μου μέρη στη Γη}

Σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τη δημιουργία του caneliberoblogspot, μίας λογοτεχνικής απόπειρας που άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή μου, γεμίζοντας την λύκειο φως, έμπνευση, μύηση, θάλασσες, σεληνιακές ηχομορφές, συνθέσεις, αντανακλάσεις συναισθημάτων, έναστρα ονειράκια, ήλιο, κ    ύ    μ    α    τ    α , σπείρες, επαφή με το πιο ουσιώδες, με το πιο βαθύ, με το πιο απόκρυφο και μυστικιστικό κομμάτι της εαυτής μου. 

Τα φετινά μου γραπτά αποτελούν μοναχά ένα μικρό δείγμα των όσων βίωσα και αποτύπωσα δημιουργικά το 2022, μίας χρονιάς που το Cane Libero ως υπόσταση νοερή κι αστρική κατάφερε να ταξιδέψει σε άλλες ηπείρους, ερήμους, νησιά, σεληνιακούς καταρράκτες,  χρώματα, μουχρώματα, πύρινες Ανατολές και φεγγάρια. Ένα τεράστιο και φανταχτερό ευχαριστώ, λοιπόν, σε όλα τα μέρη που μου χάρισαν και φέτος άπλετη έμπνευση και φως αρχέγονο, διευρύνοντας τη σκέψη μου, λευτερώνοντας τη ψυχή ~και κατά συνέπεια~ τη ζωή μου. 

Ένα τεράστιο ευχαριστώ και σε εσάς που δύο χρόνια τώρα στηρίζετε το αγαπημένο μου αυτό μέρος όπου αποτυπώνω καλλιτεχνικά όσα σκέφτομαι, βιώνω και {δι}αισθάνομαι.

Χρόνια Πολλά Cane Libero

Χρόνια πνευματικά, σεληνιακά, διανοητικά, ξάστερα και φωτεινά, απελευθερωτικά....

Ας είναι κι η ερχόμενη χρονιά ένα βάλσαμο λυτρωτικό, ένα λιθαράκι πιο κοντά στην απελευθέρωση της ψυχής μας

.

.

.

που κι αυτή σαν τα  κ    ύ    μ    α    τ    α κυλάει σε σχήμα άναρχο

 σπειροειδές🌀

 Cane Libero 

🧜‍♀️🌕🧚‍♀️🌀