Επίλογος: Το χρονικό μίας αφήγησης🧜‍♀️

Επίλογος: Το χρονικό μίας αφήγησης🧜‍♀️

Δονούσα, Αύγουστος 2021

Ι.

Είναι κάτι φεγγάρια

Και είναι κάτι φορές

Που εγώ στα αλήθεια 

Φοβάμαι ότι θα σ π ά σ ω και θα ξεχυλίσω ολόκληρη από το πολύ συναίσθημα

Τότε που το κύμα με έπνιγε κάπου ανάμεσα 

                                Θήρα και Αμοργό

Εγώ στα αλήθεια φοβήθηκα ότι θα με ρουφήξει ένας 

                    θειώδες ή φωσφορούχος

υδροθερμικός αεραγωγός

στα βάθη της σκοτεινής θαλάσσης 

θα με ξεβράσει 

και 

θα με πετάξει

σε κάποια ακτή

χρυσαφένια

κοχυλένια 

και 

αστρική

κάπου στα μέσα του 

                    Αιγαίου

Πάντα εγώ να 

α κ ρ ο β α τ ώ

ανάμεσα θάλασσα και α κ τ ή

ανάμεσα γαλάζιο και  μπλε

μπλε τιρκουάζ και  άσπρο

Πάντα ελευθερία και πνιγμός

αγάπη και πανικός

αγωνία και ηρεμία

ελευθερία και θάνατος

Πάντα να με πληγώνω και να με αγαπώ

κάθε μέρα και πιο λίγο

κάθε μέρα και πιο πολύ

Πάντα να νιώθω νεράιδα χρυσή

 ιριδένια 

και μικρή

που μπόρεσα και δραπέτευσα

από όλα όσα μου κρύβανε το δρόμο 

προς το 

φως

το αστείρευτο

το αρχέγονο 

το α ι ώ ν ι ο

το λιτό

προς εκείνη τη λάμψη που αναδύεται μέσα από το μπλε

και κατακλύζει όλο το

 Αιγαίο

         

                                                                Καλογερικό, Αμοργός 

Aυτή η αγάπη

που μου έχει δώσει η θάλασσα

αυτό το συναίσθημα το απερίγραπτο

που με πιάνει κάθε που βρέχω το γυμνό μου σώμα

σε αυτό το πέλαγος

που ενώνει

τόσα νησιά

τόσες ψυχές

τόσα φεγγάρια

και τόσες άσπρες Οξώπετρες

αυτό το συναίσθημα

που με γεμίζει

και ξεχυλίζει από κάθε μου πόρο

μονάχα

αλμύρα

αγάπη

έρωτα

ευτυχία

αρμυρίκι 

λ ε υ τ ε ρ ι ά

αυτό το ιώδιο που γιατρεύει κάθε καλοκαίρι τις πληγές μου

για να ανοίξουν ξανά το χειμώνα

και να τις επουλώσω με τα πρώτα γιασεμιά και τις πρώτες ιριδένιες αμυγδαλιές της Άνοιξης

Αυτή η 

ξαστεριά

του Αιγαίου

και αυτός ο αέρας που

σιγοκοπανάει τα παράθυρα της ψυχής μου

για να ανοίξουν διάπλατα

και να σκορπίσουν μονάχα

ΦΩΣ

αρχέγονο

και 

λύκιο 

ΦΩΣ

αυτό το μπλε

και το άσπρο

που με ζαλίζει και με ηρεμεί

και με κάνει να νιώθω 

πως 

τίποτε

 σε αυτή τη ζωή

δεν είναι πιο λιτό

απέριττο και όμορφο

από αυτό που φαντάζει

ο  ε α υ τ ό ς μου 

όταν τον ντύνει

το άσπρο το μπλε

το θαλασσί και το άσπρο

'Ολες αυτές οι χίλιες οι εικόνες

οι χίλιες οι τρεις χιλιάδες οι χρυσαφένιες οι θάλασσες

που απλώνονται από το Ικάριο μέχρι το Θρακικό

και από το Θρακικό μέχρι το Λιβυκό και το Μυρτώο

δε θα σταματήσουν ποτέ

στο ορκίζομαι

π ο τ έ

να μου δίνουν αυτή την ανάσα 

λ ε υ τ ε ρ ι ά ς

αυτό το φως

αυτή την θαλάσσια την ορμή

για να γράψω όλα αυτά που γράφω

και για να αισθανθώ όλα αυτά που αισθάνομαι

Χάρη σε αυτές τις θάλασσες γέμισα το μπλογκ μου και τη ζωή μου φέτος

με

 τόσες μυρωδιές

τόση αγάπη

τόσα φεγγάρια

τόσους ήλιους

τόσα αστέρια

τόσα καυτά ροζ ηλιοβασίλεματα που β

                                                               υ

                                                                 θ

                                                                    ί

                                                                      ζ

                                                                        ο

                                                                           ν

                                                                              τ

                                                                                α 

                                                                                    ν 

                                                                                            πίσω από τις ακρολιθιές του Αιγαίου

όπως έγραψα και μερικά ποιήματα πριν:

Άμα αγαπάς τη θάλασσα

θα γυρίσεις σύντομα ξανά στην αγκαλιά της

                                                                             ...

 

Και άμα σε αγαπήσει η θάλασσα

Θα σε περιμένει πάντα να γυρίσεις σε αυτήν

Θα σε περιμένει πάντα να γυρίσεις κοντά της

Ευχαριστώ, λοιπόν, όλες τις θάλασσες και τα φεγγάρια για την έμπνευση που μου χάρισαν και φέτος

Ευχαριστώ τη φεγγαροΣαμοθράκη με το μεγάλο της φεγγάρι που έφεξε μέσα μου και δεν έσβησε ποτέ

 τα Χανιά με αυτή την απροσδιόριστη τη μυρωδιά του γιασεμιού και της βανίλιας

τη Γαυδάρα με αυτό το εξωτικό, το ψυχεδελικό το αίσθημα ότι δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο πέρα από την άμμο και τη θάλασσα

τα Σφακιά με το κατσικάκι που έτρεχε λεύτερο στις χωραφιές κι έτρεχα κι εγώ ελεύθερη μαζί του

τις Βρύσες με τα πλατάνια , τα ημερολόγια κι τις συζητήσεις για το Θέατρο κάτω από τα δέντρα

 το Ρέθυμνο που στροβιλιζόμουν μοναχή και αιθέρια στα νυχτερινά στενά

τη Θήρα με τις λευκές τις εκκλησιές και εκείνα τα λεωφορεία που σκαρφάλωναν τους απόκρημνους της βράχους

το σεληνιακό Κάτω Κουφονήσι  με το φεγγάρι που ανέδυε πορφυρό και φλεγόμενο πίσω από τη Κέρο

τη Δονούσα με  τις κορφές, τους άνεμους, τις κυανές τις θάλασσες και τα βυθισμένα αεροπλάνα

τα δύο, τρία, δέκα κατσικάκια που τρέχανε λεύτερα στα βουνά καθώς ο ήλιος ερωτοτροπούσε με τη θάλασσα και εκείνα τα άσπρα και μπλε σπιτάκια με τις ζωγραφιές και τη γιαγιά που μου γέλαγε και της γέλαγα κι εγώ

παρέα με τα νησιά και τα

πελάγη

και τέλος

την Αμοργό

με αυτό το φεγγάρι

που άνοιγε μπροστά μου

και εκρήγνυε φώσφορο

  αγάπη κι ελευθερία

στα στενά τα γεμάτα γιασεμιά 

το όνειρο άνθισε για μία τελευταία φορά

και εγώ στροβιλιζόμουνα

ανάμεσα σε ελευθερία κι αγάπη

φεγγάρια σκοτεινά και θάλασσα

θάλασσα

μονάχα

αιώνια

και τρυφερή

θ ά λ α σ σ α

Κι όταν χαιρετούσα τα μικρά Λευκά Κατάπολα

χόρευα πάνω στο κατάστρωμα

και χαιρετούσα

τα Κουφονήσια

και τη Σχοινούσα

 Όταν άκουγα το μπουζούκι εκείνο να με μαγεύει

΄΄πριν χαθεί το όνειρο μας''

Και χόρευα με τα σανδάλια μου τα ετοιμόρροπα

μπάλο και ικαριώτικο

με εκείνες τις Σχοινουσιώτισσες

(κι ας με κυνηγούσαν οι ελεγκτές στα Blue Star ferries ενώ εγώ χάζευα

απλώς 

το πως ο ήλιος βυθιζόνταν

πίσω από το Γλαρονήσι και την 

Κέρο 

και

πως

 το πορτοκαλί χάιδευε το γαλάζιο

ακόμα και τότε

ένιωθα 

ελεύτερη

Aκόμα με έλουζε το φεγγάρι του Αιγαίου

Aκόμα με χάιδευε το φως το αστείρευτο το σεληνιακό

Και μακάρι να με χαιδεύει

και 

να με περιλούζει

για 

π ά ν τ α

Ευχαριστώ

κάθε μικρό κοχύλι

κάθε μικρή σταλαγματιά υγρασίας κι αλμύρας

που μου χαμογέλασε κάποιο γαλάζιο πρωινό

που ο άνεμος αποφάσισε να με φυσήξει νοερά

και να με μεταφέρει στον χωροχρόνο εκείνο

που δε με αγγίζει τίποτε άλλο

πέρα από τη φαντασία

και το

Α ι γ α ί ο

(παύση)

(ανάσα)

Ευχαριστώ

Αυγουστιάτικο Μούχρωμα, Δονούσα

ΙΙ.

 Καθώς πέφτει η αυλαία του θερινού μου φεγγαριού

Στο τελευταίο μούχρωμα του καλοκαιριού

Και στη πρώτη Χαραυγή

 εκείνου

του γλυκού ιδεώδους του Χάρτινου (μου) Σεπτέμβρη

ο ουρανός χάνεται

και πίσω από το μπλε αχνίζει ένα

 πορτοκαλί και ροζ

που μου θυμίζει πως επέστρεψα από το όνειρο

και επιβιβάστηκα σε κάποιο άλλο

άλλοτε πιο σκοτεινό

άλλοτε πιο εκστατικό και υπέροχο

άλλοτε πιο ορφικό και επαναστατικό

και άλλοτε πιο ταπεινό, λιτό κι όμορφο

Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2021

Καθώς πέφτει, λοιπόν, αυτή η κουρτίνα η αστρούφαντη και διαστημική

που άλλοτε αποκαλύπτει και άλλοτε παραπλανεί

αυτά που εγώ συνεχώς

αγαπώ και πληγώνω

να πω  ένα μεγάλο ευχαριστώ

στη Θεσσαλονίκη

στα μεθυστικά τα συνθεσάιζερ της

στα ηλιοβασιλέματα πίσω από τις πολυκατοικίες

στους έρωτες της που γέννησαν κάτι ίριδες και κάτι ορφικά λιβάδια

κάτι πολεοδομικά συγκροτήματα

κάτι ιριδένιες αμυγδαλές που πάσχιζαν να αγγίξουν τον εαυτό τους

και να μετουσιωθούν σε κάτι

νυμφικές μεταμορφώσεις

σε κάτι φλογοβόλες ανάσες (άστεως)

σε κάτι αστικές σαβάνες και

σε κάτι 

μουχρώματα που καλοσώριζαν το 

άπειρο

We are the risky posterity seekers..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ

στα φουαγιέ και στις αίθουσες γεμάτες συναίσθημα και καπνό

στα λάιβ με τα μπλε και τα μαβιά τα φώτα που θύμιζαν κάτι νεφελώματα κυανά

στα τραγουδάκια, στα αστεράκια και στα συνθήματα

που φωνάζαμε

κάτι κρύα πρωινά

και κάτι καυτά απογεύματα

και στα δάση εκείνα

που ανήγειραν μέσα μου

τις Νύμφες και τις Βάκχες

τις στιγμές που μου έλειπε η θάλασσα και το Αιγαίο

Ευχαριστώ όλα αυτά

που μου χαρίζει απλόχερα η πόλη ετούτη

και με κάνουν να αισθάνομαι

ελεύτερη ξανά

κι ας με πνίγει καμιά φορά το άστυ

που με κάνει να αισθάνομαι

μαγεμένη ξανά

γιατί η μαγεία δε βρίσκεται μονάχα στη θάλασσα, στο βυθό

και στο φεγγαροσκεπασμένο θέρος

η μαγεία  βρίσκεται και σε όλα αυτά

που μας κάνουν να αισθάνομαστε

κάθε μικρή πτυχή

κάθε μικρό κομμάτι

κάθε μικρό χιλιοστό

της πιο λιτής 

και αθώας 

μας

ύφανσης

(γιατί στα αλήθεια

όλες αυτές οι φετινές αναζητήσεις

όλες αυτές οι προσπάθειες

να αγγίξω κάτι・

να αγγίξω έναν έρωτα, ένα αστέρι

ένα 

 

φ ε γ γ ά ρ ι

που όλο κάπου χάνεται

ανάμεσα στις ίριδες 

και στα λιβάδια

που όλο κάπου πέφτει

στον ωκεάνιο βυθό και στην

αφροστολισμένη τη θάλασσα

που όλο κάπου εξατμίζεται

στην εναέρια την ροζ στρατόσφαιρα

και στα ορφικά δάση

  

που όλο κάπου αναγεννιέται

μέσα από το φως

το 

α τ ε λ ε ί ω τ ο

το φως

και τα σκοτάδια μου

ξανά

και ξανά

και ξανά 

από την 

αρχή

Όλα αυτά δεν είναι παρά μόνο 

μία προσπάθεια

να αγγίξω

την πιο ευαίσθητη πτυχή

και το πιο λιτό

και αθώο

 κομμάτι

του εαυτού μου

να αγγίξω αυτό το κομμάτι μέσα μου

που με κάνει να αισθάνομαι

ζωντανή

μαγεμένη

κι ελεύτερη 

.

.

.

)

Γιατί λευτεριά είναι εκεί που θέλει να μας οδηγήσει η ορμή της ψυχής μας

Και τελικά η ψυχή με οδήγησε

εκεί που εγώ θα καταφέρω να αγγίξω εμένα

ξανά 

και ξανά

και ξανά 

απο την αρχή

μοναχά

ε μ έ ν α

Ίριδα (Δαγρέ) Παππά

Cane Libero

2021

*Και φυσικά δε θα παραλείψω να πω κι ενα ΤΕΡΆΣΤΙΟΟΟ σε όσους όσες και όσα στήριξαν αυτόν τον ένα χρόνο

το canelibero.blogspot.com

αυτόν τον ατελείωτο δημιουργικό κύκλο γεμάτο συναισθήματα,

 ίριδες ,θάλασσες, μουχρώματα, ηλιοβασιλέματα, κυανές ακτές και ολόγιομα χρυσά φεγγάρια

Ευχαριστώ για τις προβολές σας, τα σχόλια σας και τις κοινοποιήσεις σας

Ευχαριστώ στα αλήθεια πάρα πολύ όταν μου λέτε τι ξύπνησε μέσα σας το κάθε ποίημα

(γιατί στα αλήθεια με κάνει τόσο χαρούμενη)

Εύχομαι το 2022 το  canelibero.blogspot να συνεχίσει να σας ταξιδεύει σε  πελάγη αλαργινά, σε πόλεις που μυρίζουν γιασεμί και όχι άσφαλτο και σε νησιά που ουρλιάζουν λευτεριά και Αιγαίο

Ελπίζω την καινούρια χρονιά να δούμε το canelibero και σε χαρτί, να γυρίζει κυριολεκτικά όλη την Ελλάδα

Μέχρι τότε, όμως, θα τα λέμε εδώ

Καλή δημιουργική χρονιά γεμάτη μουχρώματα, ήλιους και φεγγάρια

**όλες οι φωτός είναι δικές μου (εκτός από την πέμπτη και την έκτη που είναι της Ιωάννας και ενός Αμοργιανού φίλου αντίστοιχα). Τραβήχτηκαν στη Δονούσα, στην Αμοργό και στη Θεσσαλονίκη, σε τρία μέρη που μου χάρισαν μερικές από τις πιο φωτεινές και όμορφες φετινές μου αναμνήσεις ..

***Δε μπορώ ούτε τώρα να σταματήσω να αισθάνομαι τόσο μαγεμένη κι αιθέρια.. Και μακάρι αυτή η μαγεία να διαρκέσει και να μετουσιωθεί και στα υπόλοιπα γραπτά του Cane Libero

Χρόνια πολλά Cane Libero 

Χρόνια γεμάτα ελευθερία και θάλασσες

..

                                                   🧜‍♀️🌕🧚‍♀️

Ωγυγία 2021 μ.Χ