Φεγγαρένια🌙

{Ανατολή Πανσελήνου

30 Αυγούστου 2023

Λίγο έξω απ' την Αμοργό}

Δε ξέρω γιατί εκείνο το βράδυ έκλαψα τόσο 

Είναι που θυμήθηκα το φθινόπωρο στην πόλη αυτή 

που μοσχοβόλαγε ακόμα

απ' τις μυρωδιές της Σελήνης και της Θάλασσας

"Είναι μεγάλο το Φεγγάρι μας"

Σου ψιθύρισα

"Το Φεγγάρι το βράδυ θα μεγαλώσει και θα μπει μες στο σπίτι"

Μου είπε η γιαγιά ένα απόγευμα

 ~Μεγάλες   σ

                          κ

                                ι

                                         έ

                                                  ς

θα σχηματίσει στον   τ   ο    ί    χ    ο 

{Κάτι σαν τη σονάτα του Σεληνόφωτος 

Ή κάτι σαν τη σονάτα που συνθέτουμε μέσα μας}

Ήταν ωραίο, λοιπόν,

Εκείνο το  φθινόπωρο

Με τα τζιτζίκια που ξεφύτρωναν

Ωσάν πυγολαμπίδες

Μες στο άστυ 

Τζιτζίκια και τζίτζιροι

Και καμιά φορά 

τριζόνια

Καμιά φορά εγώ 

Καμιά φορά το φως 

του καλοκαιριού 

που μήνα Οκτώβρη 

μα  

~ακόμα ~

ξεπλένεται πίσω απ' τις πολυκατοικίες 

Καμιά φορά 

Η μνήμη 

Που γράφει και ξεγράφει μέσα μας

Τις άπιαστες μας ιστορίες 

Ι π τ ά μ ε ν ε ς   οντότητες

Ωσάν θαλασσουργίες

Κάθε δείλι

Μα και κάθε πρωί

Το παραμύθι υφαίνεται 

Ξανά απ' την αρχή 

Μέχρι να μυρίσει η πόλη γιασεμί 

Μέχρι να πιάσουμε το αστέρι 

που συνοδεύει την Αυγή 

Ξανά απ' την αρχή 

Δίχως τέλος 

ή αφηγητή

Λόγια που αποτυπώνονται

Μονάχα στην σιωπή

Ταξίδι ανείπωτο

Στο χωροχρόνο 

Στων ονείρων την αυλή 

Η πολιτεία μας κοιμάται

Μα εμείς σε επιφυλακή

Κάτω από έναν κρίνο 

Διαφανίζον, ασημί 

Χαζεύουμε τα αεροπλάνα 

που τα                     σπρώχνει

αόρατη             π

                                 ν   

                                      ο

                                            ή

Τον Ήλιο μας γευόμαστε

Στη λήθη αντιστεκόμαστε

Μέχρι να σπαράξει 

Η πύρινη  β ρ ο χ ή 

Το Φεγγάρι μας προσμένουμε

Κοιτάμε βαθιά 

Δεν ανασαίνουμε 

Μέχρι

μέσα μέσα μας

να 

ε       κ       ρ     α       γ       ε        ί

                              . 

                              .   

                              . 

Μονάχα 

τότε 

η νύχτα μας 

Φωτίζει

Απρόσμενα ανθίζει

Ξανά απ' την Αρχή 

Μονάχα 

τότε 

η μνήμη μας 

Γεννιέται στο σκοτάδι 

Μας αγγίζει με ένα χάδι 

Λουσμένο από φώσφορο

Κι από σώμα του α ι θ έ ρ α

που ξεβράζει στην ακτή... 

{Αφιερωμένο 

Στη Νέα Σελήνη

Και σε κάθε Φεγγάρι 

Που ξυπνάει μέσα μας

Την μνήμη 

Για ζωή Ελεύθερη 

Και 

Μαγική

🧚‍♀️

}

Cane Libero

Ίριδα Παππά

Νέα Σελήνη

Ιανουάριος 2024

*Όλες οι φωτογραφίες είναι δικές μου, τραβηγμένες κάτι υπέροχα Φεγγάρια σε Αμοργό, Θεσσαλονίκη, Αστυπάλαια, Φεγγάρια που στροβιλίζουν κι αποτυπώνονται αιωνίως στον εσωτερικό μας χωροχρόνο...